شهرستانیها چرا سکوت؟؟!!

هم وطن! سکوت تو در شهرستانها گزنده تر از گلوله های دژخیمان رژیم قلب برادرانت را در تهران نشانه گرفته است.
نزد دوستی گلایه کردم. گفت در شهرستانها همه همدیگر را می شناسند و کوچکترین اعتراضی دستگیری و زندان را به همراه دارد. گفتم برای منی که در سال 1372 در شهر کوچکی همچون اراک جوشش ملت را دیده ام این ابدا قابل قبول نیست. در یک روز تعطیل در اراک مردم چه باشکوه قدرت خود را به رخ دژخیمان کشیدند و هیچکس جرات نکرد مقابل آن جمعیت عظیم بایستد. اکنون این مار زخمی را آسانتر میتوان مغلوب کرد. این که مردم شهرستانها همدیگر را می شناسند نیز نقطه قوتی برای اطلاع رسانی و همبستگی است نه یک بهانه مناسب برای در خانه نشستن
دیدی برادرانت در تهران با یک کرشمه چگونه سنگر نماز جمعه را تسخیر کردند؟ دیگر وقت تماشا نیست. تهران تنهاست. یک تکه هیزم در یک بستر سرد هر اندازه که داغ باشد نمی تواند به تنهایی دیرزمانی بسوزد و دودمان رژیم را بسوزاند. تا کی می خواهی منفعل و تماشاچی باشی؟ مادرم می گفت شاه آن زمانی ندای انقلاب را شنید که مردم تبریز و مشهد و اصفهان و شیراز به پا خاستند.
هموطن تبریزی ! غیرتت کجاست؟ هموطن خراسانی و مشهدی ! دیانتت کجاست؟ هموطن آبادانی و اهوازی ! مرام و یکرنگیت کجاست؟ هموطن یزدی ! صفا و همدلیت کجاست؟ هموطن شیرازی ! معرفتت کجاست؟ هموطن اصفهانی ! ذکاوتت کجاست؟ هموطن لر و بختیاری ! شجاعتت کجاست؟ هموطن کرد و کرمانشاهی ! مردانگیت کجاست؟ هموطن زابلی و زاهدانی ! استقامتت کجاست؟ هموطن شمالی ! روح میرزا کوچک خانی و آزادی خواهیت کجاست؟
وعده ما سوم مرداد